Гэта пачуццё не забываецца, яно доўгі час гарыць агеньчыкам у душы
У жыцці бываюць моманты, калі мы задумваемся пра мінулае, аналізуем свае ўчынкі, узгадваем блізкіх нам людзей. І тады толькі пачынаем разумець, што не хапае тых, каго страцілі на жыццёвых пуцявінах.
Хтосьці кагосьці не так зразумеў, камусьці не даравалі крыўду, не адказалі на шчырыя парывы душы. І гэта цяжка вярнуць. Але так хочацца...
Нават праз шмат гадоў не позна папрасіць прабачэння за свае зняважлівыя словы — вырашыла Лідзія Кабушка з вёскі Святая Воля Івацэвіцкага раёна. У юнацтве Лідзія сябравала з Віктарам Дубоўскім. З той пары яны не бачыліся. На жаль, іх жыццёвыя шляхі разышліся з-за неразумення адзін аднаго. А жыццё такое кароткае і вельмі хочацца паспець выправіць зробленыя памылкі. “Калі Віктар адгукнецца, то я проста растлумачу, што не хацела яго пакрыўдзіць. — кажа Лідзія. — І на душы ў мяне будзе спакойна”.
Магчыма, згаданы мужчына распавядзе пра сябе, а можа, адгукнуцца тыя, хто яго ведае. Вярнуцца ў маладосць — пра гэта можна толькі марыць!
